«انا اعطیناک الکوثر فصل لربک و انحر. ان شانئک هو الابتر»
نخستین مظهر و نشانه‏ی کوثر که بر دامان پاک فاطمه‏ی اطهر (سلام الله علیها) پا به عرصه‏ی گیتی نهاد امام حسن علیه السلام بود. نشانه‏ای از تجلی مقدس‏ترین پدیده‏ای که از خجسته‏ترین پیون

یکی از آسیب‌های مسایل تاریخی آن است که برخی از رخدادها ابهام دارد و از شفافیت لازم برخوردار نیست؛ از این رو قضاوت درباره آن‌ها مشکل است. تاریخ زندگی پیامبر(ص) نیز از این قاعده مستثنا نیست و بخشی از آن فاقد شفافیت می‌باشد؛ از این رو است که دانشمندان سنی و شیعی در خصوص تاریخ ولادت ایشان اختلاف نظر دارند که دوازدهم ربیع الاول است و یا هفدهم آن.

در نگاه اول به نظر می‌رسد که آیه ی فوق تنها به بیان احکام الهی پرداخته و صرفاً مسائل اخلاقی و تربیتی را بیان می‌نماید، اما با نگاهی عمیق‌تر به آیه ی مذکور، می‌توان به معجزه‌ای بزرگ در علوم طبیعی پی می‌برد. در آیه ی « 233 » سوره ی « بقره » چنین بیان شده است:

- مهدی (ع) از ابی سعید خدری و او نیز از پیامبر اسلام آورده است که فرمود : « نام مهدی ، نام من است »
« اسم المهدی ، اسمی »
امیر مومنان فرمود : نام مهدی ، نام محمد است .
«اسم المهدی ، محمد »
و آن گرامی ، مهدی نامیده شد، چرا که خداوند او را به امور نهانی که هیچ کس از آن هاآگاهی ندارد هدایت و ارشاد می نماید روایت این است :